و آنان را می بینی که بر آتش عرضه می شوند ، و در حالی که از شدت رسوایی سرافکنده شده اند زیر چشمی به آن (آتش) مینگرند. و اهل ایمان می گویند : زیان کاران (واقعی) آن کسانی هستند که نفس خود و اهل بیتشان را تباه کرده اند . آگاه باشید که ستمکاران در عذابی پایدار گرفتارند.
و غیر از خدا هیچ سرپرست و یاوری برای آنان نبود که یاریشان دهد، و هر که را خدا گمراه نماید هیچ راهی به سوی (نجات و سعادت) ندارد.
شرح: در آیات قبل سورهٔ شوری وصف مؤمنین بیان شده که نزد خدا رزقی ذخیره شده دارند . رزقی که سعادت آخرتشان را تأمین می کند ، رزقی که خدا ایشان را به آن رهنمود شده.
اکنون در این آیه به بیان وضع ستمکاران پرداخته و می فرماید: خدای سبحان ایشان را به خاطر کفر و تکذیبشان گمراه کرده( گفته شد که منظور از گمراهی جلوگیری ننمودن از سقوط و استدراج است که در قسمت قبل گفته شد).
در نتیجه به آن رزقی که نزد پروردگار است دست نمی یابند و به آن سعادت نمی رسند و جز او ولیی ندارند تا متولی امرشان باشد و رزقی را که از آن محروم شده اند به ایشان بدهد . در نتیجه دست خالی خواهند بود . و وقتی عذاب را مشاهده می کنند آرزو می کنند ای کاش به دنیا برگردند تا عمل صالح کنند و مانند مؤمنین سعادتمند گردند.

• وتریهم ... و تو آنان را می بینی ؛ در حقیقت این عبارت خطاب به همه است نه شخص خاص پیامبر(ص) که معنایش این می شود که همهٔ بینندگان می بینند که بر آتش عرضه می شوند و در حالی که از شدت رسوایی سرافکنده شده اند زیر چشمی به آتش می نگرند . علت اینکه چرا با گوشهٔ چشم به آتش دوزخ می نگرند این است که نه می توانند آن را نادیده گرفته و خود را به غفلت بزنند ونه برایشان این امکان است که درست و حسابی به آن نگاه کنند . به مانند کسی که قاتلش با شمشیر بالای سرش ایستاده ، که چنین فردی نگاهی ضعیف به شمشیر می کند .

و مؤمنین حقیقی که در مقام والایی قرار دارند چنین می گویند : زیان کار و ضرردیدهٔ واقعی آن کسانی هستند که نفس خود و اهل خود را ضرر . زیان نمودند ؛ به جای اینکه با سرمایهٔ عظیم جان و مال ، بهرهٔ آخرت و رضای پروردگار را بدست آورند همه را از دست داده و به آتش در آمدند و از اهل خود هم بهره مند نشدند .
چون فرد مؤمن به واسطهٔ تقوی و ایمانش از اهل خود بهرهٔ معنوی می برد و از آنان یا به واسطهٔ هدایتشان به حق و یا به خاطر صبر در مقابل نا ملایماتشان در مسیر حق منتفع می گردد اما ستمکار یا به واسطهٔ گمراه نمودنشان و یا عدم پذیرش هدایتشان جز زیان چیزی نصیبش نمی شود.
البته بعضی مفسرین گفته اند که منظور از اهل ، همسران و خدمتگزاران بهشتی هستند که اگر ایمان آورده بودند از آنها بهره مند می شدند و اکنون آنان را از دست داده اند .
وما کان لهم من اولیاء
و غیر از خدا برای آنان هیچ سرپرست و یاوری نبود.
دلیل اینکه چرا این جمله به حالت زمان گذشته بیان شده و فرمود: برای آنان هیچ ولیی غیر از خدا نبود و نفرمود نیست این است که بفهماند ادعایی که در دنیا می کردند که ما اولیایی داریم ، دعوی باطلی بود و هیچگاه هیچ ولیی غیر از خدای تعالی نبوده و نیست .
پس این جمله کنایه است از اینکه هیچ راهی به سوی سعادت نیست مگر راهی که خدا برای بندگانش از راه وحی و رسالت تشریع کرده
پس کسی که خدا به جرم کفر و تکذیبش گمراه ساخته او دیگر هیچ راهی ندارد که با آن به سوی سعادت و نجات از عذاب هدایت شود .
چنانچه ملاحظه نمودید در این آیات هم کلمهٔ ولیّ به معنای عام آن استعمال شده بود که فرمود آن ستمکاران غیر از خدای سبحان هیچ ولیی نداشتند و خداست که ولی و سرپرست همه است.