ساختمان کعبه

 مشخصات کعبه بر اساس متر، عبارت است از:

 طول ضلع در کعبه؛ یعنی از رکن اسود تا رکن عراقی 11/68 متر.

 طول رکن عراقی تا شامی، طرفی که حجراسماعیل در آن قرار دارد: 9/90 متر.

طول رکن شامی تا رکن یمانی 12/04 متر.

 طول رکن یمانی تا رکن اسود 10/18 متر.

بنای کعبه از سنگهای سیاه و سختی ساخته شده که با کنار زدن پرده از روی آن، کاملاً آشکار است. این سنگها که از زمان بنای کعبه از سال 1040 ق. تا به امروز بر جای مانده، از کوه های مکه به ویژه جبل الکعبه که در محله شُبَیکه مکه بوده، گرفته شده است. سنگ ها اندازه های مختلف دارد، به طوری که بزرگترین آنها با طول و عرض و ارتفاع 190، 50 و 28 سانتیمتر و کوچکترین آنها با طول و عرض 50 و 40  سانتیمتر می باشد.

پایه های آن از سرب مذاب ساخته شده و بدین ترتیب بنایی است نسبتاً مستحکم و استوار. پیش از بنای قریش، کعبه دو در داشته است: یکی در ناحیه شرقی- محل در فعلی- و دیگری در ناحیه غربی، که از یکی وارد و از دیگری خارج می شده اند، اما قریش تنها در ناحیه شرقی آن دری نصب کرد. بعدها ابن زبیر در دیگر را گشود که به وسیله حجاج بسته شد و اکنون همان یک در باقی مانده است. این در تا به حال چندین بارعوض شده است و آخرین بار در سال 1398 قمری به دستور خالد بن عبدالعزیز در جدیدی ساخته و نصب گردید. ساختمان کعبه نیز از سال 1040 تا قرن اخیر تعمیر نشده بود، ولی در سال 1377 قمری و سپس 1417 به دستور سعود بن عبدالعزیز و فهد بن عبدالعزیز در آن تعمیراتی صورت گرفت.

سقف کعبه به صورت دو سقفی است که با سه پایه چوبی که در میانه آن در یک ردیف قرار گرفته، نگهداری می شود اطراف آن سنگ های مرمر نصب شده و در کنار آن پلکانی قرار دارد که برای رسیدن به سقف بالایی تعبیه شده است.

شناسایی ارکان کعبه

 چهار زاویه کعبه به چهار "رکن" نامور است. هر گاه  واژه رکن بدون پسوند به کار رود، مقصود از آن رکنی است که حجرالاسود در آن است.

 مسیر طواف، از رکن حجرالاسود آغاز می شود، سپس به رکن عراقی می رسد، پس از آن به رکن شامی و سپس به رکن یمانی و آنگاه باز به رکن حجرالاسود می رسد و همین جا یک شوط پایان می یابد.

 از میان این چهار رکن، فضیلت رکن یمانی و رکن اسود از دو رکن دیگر بیشتر است، چنان که روایات زیادی از شیعه و سنی درباره فضیلت و اهمیت این دو رکن نقل شده است. در روایتی از امام باقر(ع) نقل شده است که فرمود:" کانَ رَسُولُ اللهِ (ص) لا یستَلِمُ إِلاّ الرُّکنَ الأَسوَدَ وَ الیمَانِی ثُمَّ یقَبِّلُهُمَا وَ یضَعُ خَدَّهُ عَلَیهِمَا."(2)

" رسول خدا دو رکن یمانی و اسود را استلام می کرد و آنها را می بوسید و صورتش را بر آنها می نهاد.(3)" ابومریم نقل کرده است که همراه امام باقر (ع) طواف می کردم. در هر دوری که می زد، رکن یمانی را استلام می کرد و می فرمود:" اَللّهُمَّ تُب عَلَی حَتَّی أَتوبَ وَ اعصِمنِی حَتَّی لا أَعُودَ".(4)

 در روایتی دیگر از امام صادق(ع) آمده است که " الرُّکنُ الیمَانِی بَابٌ مِن أَبوَابِ الجَنَّةِ لَم یغلِقهُ اللهُ مُنذُ فَتَحَهُ."(5)" رکن یمانی دری از درهای بهشت است و از روزی که گشوده شده، بسته نشده است." همچنین رکن یمانی از جای هایی است که دعا در آنجا به اجابت می رسد.

 به نقل از رسول خدا(ص) آمده است که فرمود:" مَسحُ الحَجَر وَ الرُکن الیمانی یحُطُّ الخَطایا حَطّا"؛ " مسح حجرالاسود و رکن یمانی، گناهان انسان را پاک می کند."

 بنا به مشهور، محلی که برای فاطمه بنت اسد شکافته شد تا به درون کعبه رود و فرزندش علی بن ابی طالب را به دنیا آورد، در کنار رکن یمانی بوده است.

حجرالاسود

 حجرالاسود یا سنگ سیاه، از اجزای بسیار مقدس مسجد الحرام بوده و در رکن اسود کعبه در ارتفاع 5/1 متری قرار گرفته است. این سنگ مقدس، پیش از اسلام و پس از آن، همواره مورد اعتنا و توجه کامل بوده و در حقیقت در شمار عناصراصلی کعبه بوده است. به لحاظ همین تقدس، رسول خدا(ص) آن را نگاه داشت و دیگر سنگ هایی را که به شکل بت ساخته شده بود، به دور ریخت.

 حجرالاسود در جریان تخریب کعبه، که پنج سال پیش از بعثت صورت گرفت، در فاصله ای دور از مسجد واقع شد. در زمان نصب آن به جای خود، قریش به نزاع پرداختند، اما با درایت رسول خدا(ص)، همه قریش در فضیلت آن سهیم شدند و عاقبت به دست خود آن حضرت نصب گردید . به مرور زمان و در اثر تحولات و تغییرات، از حجم نخستین این سنگ کاسته شد و حتی به چند پاره تقسیم گردید که آخرین بار قسمت های مختلف آن را به یکدیگر متصل کردند و آن را در محفظه ای نقره ای قرار دادند. در حال حاضر تنها به آن اندازه که برای بوسیدن و استلام لازم است، جای گذاشته اند.

 در بسیاری از روایات آمده است که حجرالاسود از سنگ های بهشتی است و همراه آدم(ع) به زمین فرود آمد.

 در نقلی از ابن عباس آمده است که اگر کسی با رسول خدا (ص) بیعت نکرد ( کسانی که در زمان پیامبر نبوده اند ) و سپس حجرالاسود را استلام نمود، با خدا و رسول (ص) بیعت کرده است.

 همچنین در روایات آمده است که این سنگ در آغاز سفید بود، اما گناهانی که فرزندان آدم انجام دادند، سبب سیاه شدن آن گردید.

 از رسول خدا(ص) نقل شده است که فرمود:

 " فالله تعالی یحییه یوم القیامة، له عَینان یبصر بهما، و لسانٌ ینطق فیشهد علی مَنِ استَلَمه."

 " خداوند در روز قیامت، حجرالاسود را زنده می کند، در حالی که دو چشم بینا و زبانی گویا دارد و شهادت می دهد که چه کسی آن را استلام کرده است."

 همچنین از رسول خدا(ص) نقل شده است که فرمود:" الحجر یمین الله فی أرضه، فمن مسحه، مسح یدالله حجرالاسود، دست خداوند در روی زمین است، کسی که آن را مسح کند، دست خدا را مسح کرده است."

 امام صادق(ع) فرمود: در صورتی که کسی در اطراف حجر نبود و به راحتی امکان استلام و بوسیدن بود، آن را ببوسید و در وقت ازدحام، از دور، بر او تکبیر بگویید.

 در سال 317 قمری یکی از فرقه های منسوب به اسماعیلیان که به " قرامطه" شهرت داشت، حجرالاسود را از کنار کعبه برداشت و به احساء ( منطقه ای در شرق عربستان ) برد. این گروه به مدت 22 سال- چهار روز کم- تا سال 339 هجری سنگ را در آنجا نگاه داشتند و سپس در عید قربان همین سال، آن را به جای نخست باز گرداندند. پس از آن، طی سال های پیاپی، حجرالاسود به طور عمد یا غیرعمد از جای خود کنده شد و هر بار اجزایی از آن خرد و جدا گردید. هر بار این اجزا به هم چسبانده شد و همان گونه که گذشت، اکنون مجموعه آن در هاله ای از نقره قرار داده شده است.

 حجرالاسود بر دیوار کعبه در ارتفاع 5/1 متری زمین قرار دارد. استلام و بوسیدن آن سفارش شده و در نقل ها آمده است که رسول الله (ص) مقید به استلام و بوسیدن آن بوده است.

 گفتنی است حجرالاسود آغاز و پایان طواف بوده و برابر آن سنگ سیاهی روی زمین( تا انتهای مسجد) کشیده شده است. به علاوه ، چراغی سبز رنگ بر دیوار مسجد برابر حجرالاسود نصب شده تا راهنمای طواف کنندگان باشد.