بر این اعتقادیم که تمام مُنای قلب و دلمان، انجام خدمتی بهتر و بیشتر برای تحقق خواستهای صاحب ومولایمان ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است.

ولی چرا جنبه های تحقق عملی این آرزویمان را کمتر می بینیم؟ درست است که ظلمت زده ایم و در بحر جهل و نفس غوطه وریم و تقصیرات و قصورات مختلف ما را احاطه نموده است؛ واجازه نفس کشیدن حتی هنگامی که سراسر غرق نور می شویم و ابواب فیض و فضلشان بر ما باریدن می گیرد، را هم نمی دهد!

اما هنگامی که او ما را برای خودمان و نه برای خودش (که به ما و اعمال ما نیازی ندارد) مورد مهر قرار می دهد، نمی توانیم آن را خوب درک کرده و آن را برای خودش بکار بندیم. تیرگی های روزگار، جهل جامعه و غفلت خودمان باعث شده که تحقق خواستهای آن سَرور و امر مبارک فرجشان را دور ببینیم و سر در گریبان خود به دور خودمان چرخیده و حرکتی پاندولی داشته، خروج ها و دورشدن از خودمان و نزدیک شدن به او را نیابیم و همچنان در جای خودمان بمانیم.

چه باید کرد؟ باید عینک ها را عوض کنیم، تا دیدمان بهتر شود. باید مبانی شناخت و معرفتمان را مجددا بررسی و نوسازی کنیم. باید باورهایمان را مرور کرده و تغییراتی در آن بوجود آوریم. باید در انجام عمل، خالص تر و صادق تر شویم. باید در تقدیم ادب و ارادتها غیر او را نبینیم. باید در طهارت کامل شویم؛ و آن وقت خواهیم دید و فهمید که کمترین و کوچک ترین تلاش (به زعم ما) چه می کند.

ما همواره منتظریم که او بیاید تا همه چیز را اصلاح کند. مگر او کجاست؟ مگر نه این است که او در کنار ما و با ماست؟ فقط موانع و حجابهایی بین ما و اوست که گمان می کنیم همه چیز به دست اوست. عوض کننده و تغییر دهنده و فراهم کننده اوست. گرچه این درست است، و هرچند میزان آن برای افراد فرق می کند، ولی خود ما چکاره ایم؟ نقش ما چیست؟ آیا افکار واعمال ما هیچ تاثیری ندارد؟ ما باید فقط منتظر و نظاره گر باشیم؟ با امیدهای کاذب دلمان را خوش کنیم؟ و یا نه!

ما می توانیم و ما را بر این معنا ساخته اند تا بتوانیم از همه اینها خارج شویم.