بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک یا اباصالح المهدی ادرکنی
امام زمان، حضرت حجت بن الحسن المهدی علیه السلام دوازدهمین پیشوای شیعیان و آخرین حجت الهی بر روی زمین است. آن حضرت در سحرگاه نیمه شعبان سال ۲۵۵ قمری در شهر سامرا دیده به جهان گشودند. ایشان یگانه فرزند امام حسن عسکری علیه السلام یازدهمین امام شیعیان هستند و مادر گرامی امام زمان، شاهزاده‌ای رومی به نام «نرجس خاتون سلام الله علیها است كه از طرف پدر، نوه قیصر روم شرقی و از طرف مادر از نوادگان شمعون الصفا؛ وصی حضرت عیسی علیه السلام بوده است.
نام اصلی امام زمان «محمد» و کنیه مبارک‌شان «ابوالقاسم» است. بنابراین آن حضرت هم نام و هم کنیه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم هستند. القاب معروف ایشان خاتم الاوصیاء، منتظَر، حجت، صاحب الامر، صاحب الزمان، بقیةالله، قائم و خلف صالح و مشهورترین لقب آن حضرت «مهدی» علیه السلام است.
امام زمان علیه السلام در دورانی دیده به جهان گشودند که حاکمان ستمگر عباسی، امام حسن عسكری علیه السلام را به سامرا احضار کرده و زندگی ایشان را به منظور یافتن آخرین حجت الهی و نابودی او به شدت تحت كنترل قرار داده بودند؛ دلیل آن روایات متعددی بود که مهدی موعود علیه السلام را فرزند امام عسکری علیه السلام معرفی میکردند. از اینرو تولد آن حضرت، مانند ولادت حضرت موسی علیه السلام و حضرت ابراهیم علیه السلام بهصورت مخفیانه و معجزه‌آسا صورت گرفت. یعنی همانگونه که این دو پیامبر بزرگ الهی تحت شدیدترین تدابیر امنیتی فرعونیان و نمرودیان، به اراده الهی به سلامت در کنار کاخ فرعون و نمرود متولّد شدند، حضرت مهدی علیه السلام نیز در حالی که مأموران خلیفه عباسی، تمام وقایع خانه امام یازدهم علیه السلام را زیر نظر داشتند، بدون آن که دشمنان متوجه شوند و در کمال امنیت متولّد شدند.
پس از ولادت نیز حضرت حجت علیه السلام زندگی پنهانی داشتند و از دیده‌ها مخفی بودند و امام حسن عسکری علیه السلام فرزند گرامی‌شان را، تنها در برخی از موقعیت‌های مناسب، آن هم فقط به عده‌ای از خواص شیعیان خود نشان می‌دادند و ایشان را به عنوان جانشین و امام بعد از خود معرفی میکردند.
سرانجام دستگاه خلافت عباسی در ۸ ربیع الاول سال ۲۶۰ قمری، امام حسن عسكری علیه السلام را ـ در حالی که فرزند گرامی ایشان پنج سال بیشتر نداشتند ـ مسموم کرد و به شهادت رساند و از آن تاریخ به بعد، دوران امامت حضرت صاحب الزمان علیه السلام آغاز گردید.
آغاز امامت آخرین ذخیره الهی، همزمان با شروع دوران غیبت ایشان بود. غیبت به معنای زندگی پنهانی در زمین و میان مردم است به گونه ای که برای عموم انسان‌ها ناشناخته هستند نه به این معنا که ایشان مثلا در آسمان‌ها یا کُرات دیگر زندگی می‌کنند؛ بلکه در جامعه و میان مردم رفت و آمد دارند.
دوران غیبت حضرت به دو دوره تقسیم می‌شود. یک دوره غیبت کوتاه مدت که با آغاز امامت آن حضرت آغاز شد و ۶۹ سال به طول انجامید و از آن به «غیبت صغری» تعبیر می‌شود. در این دوران شیعیان به واسطه چهار نائب خاص به نامهای: عثمان بن سعید، محمد بن عثمان، حسین بن روح و علی بن محمد سَمُری، که از اصحاب باسابقه و مورد اعتماد امامان بودند به صورت محدود با امام ارتباط داشتند. این چهار نفر به‌مدت هفتاد سال، نیابت امام را عهده‌دار بودند و با داشتن نمایندگانی در دورترین شهرهای اسلامی، پیام‌ها، سوالات، مشکلات و خواستههای شیعیان را به امام و پاسخ‌های امام را به آنان می‌رساندند. از دیگر وظایف نایبان خاص، از بین بردن تردیدها درباره حضرت مهدی علیه السلام و پنهان داشتن محل زندگی و مشخصات امام، جهت حفظ جان ایشان بود.
دیگری دوران «غیبت کبری» یا غیبت طولانی مدت آن حضرت است که از سال ۳۲۹ قمری آغاز شد و هنوز نیز ادامه دارد که در آن دیگر خبری از نائبان خاص و ارتباط با واسطه با امام به صورت عمومی نیست.